Blog 8 | Wezenzorg 

Donderdag | 12 oktober 2023

Deze week ga ik meelopen met de afdeling OVC (orphans and vulnerable children). Het is een afdeling die valt onder de Public Health Department. Dit betekent dat het volledig gefinancierd wordt door donors, een uit UK en de ander uit Canada. De afdeling is opgericht in 2006. De zorg wordt geregeld vanuit een centrale kliniek en vijf outreach klinieken (gelegen in de omliggende dorpen). Hier zijn meer dan 50 vrijwilligers en de staf van het ziekenhuis bij betrokken. Deze vrijwilligers zijn ambassadeurs van de zorg. Deze gaan langs de dorpen om nieuwe wezen aan te melden in het programma, maar zorgen ook voor voorlichting. Deze voorlichting gaat over welke zorg en middelen ze kunnen krijgen maar ook over discriminatie, stigmatisering en kindermishandeling, aangezien dit helaas ook veel voorkomt. In dit programma zitten nu 418 kinderen, waarvan er 388 naar de basisschool gaan en 30 naar de middelbare school. Ik vroeg me af waarom er zo weinig kinderen op de middelbare school zitten. Dit komt doordat niet iedereen de basisschool heeft afgemaakt. De omgeving van de kinderen is vaak zo uitdagend dat studeren niet wordt gestimuleerd. Daarom proberen ze met het programma zoveel mogelijk het naar school gaan te stimuleren. Dit doen ze met middelen zoals schoolschoenen, boeken, pennen, schooltassen en het betalen van het school- en examengeld. Daarnaast wordt er ook gezorgd voor basisbehoeftes als meel, zeep en kleding. Alleen worden deze dingen vervolgens vaak gedeeld met de hele omgeving, waardoor er alsnog weinig voor het kind zelf overblijft. Uitdagende omgeving dus. Een mooi succesverhaal van het programma is dat een van de voormalige wezen nu verpleegkunde studeert in het ziekenhuis, en daarmee een rolmodel is voor de kinderen.

Ook proberen ze de kinderen life skills aan te leren. Zo leren ze de kinderen hoe je bijen moet houden, hoe je hier honing van maakt en ze krijgen allemaal een geit van het ziekenhuis. Je zal wel denken: waarom een geit? De uitwerpselen van de geit worden gebruikt als mest voor de landbouwgrond, voor een betere opbrengst van het land. Als deze geit vervolgens een kleintje krijgt, geven ze deze weer terug aan het ziekenhuis. Een mooie duurzame cyclus.

Maandag 

Ik ging meelopen met het spreekuur voor kinderen onder de vijf jaar. Het begon met het wegen van alle kinderen. Ik mocht alles noteren in de medische dossiers. Het ging in rap tempo want er stonden meer dan 40 kinderen in de rij. Vervolgens werden de kinderen een voor een naar binnen geroepen. Ze kregen sociale ondersteuning mee: zeep, meel en melkpoeder als ze onder de een waren. De guardians (begeleiders) van de kinderen moesten tekenen voor ontvangst. Samen met een andere medewerker moest ik alle gegevens verwerken in een datasysteem op de iPads. Deze informatie moest naar de donoren. Alleen was de software zo achterhaald dat het systeem er heel lang over deed. Na een tijdje ben ik gaan timen hoe lang het duurde voordat een pagina opende. Ik lieg niet, maar dit duurde letterlijk meer dan 25 seconden. Goed lesje geduldig wachten….

Tijdens de lunchpauze wandelde ik weer naar huis. Helaas deed voor de tweede dag op rij de elektriciteit het niet.  Zaterdag lag dit er ook al de hele dag uit… Dus in de middag weer naar het ziekenhuis om alles op te laden en aan het data dashboard te werken.

Dinsdag

Het was een unieke dag. Het REGENDE. Wat een mooi gezicht. Het kwam de hele nacht al met bakken uit de hemel. Zo klonk het althans, door de golfplaten op het dak. In mijn regenjas en met paraplu van de Sint Maartenskliniek op naar het ziekenhuis. We hadden een mooie waterval voor de deur. In de ochtend heb ik weer gewerkt aan het dashboard.

Doordat er nog geen elektriciteit was met de lunch heeft Martha voor ons een vuurtje gemaakt. Hierdoor konden we weer koffie drinken en eieren koken. Heel erg genoten van dat kopje koffie ;)
Door de regen is al het stof neergeslagen en kon je heel ver de bergen in kijken, een prachtig gezicht. Einde van de dag zijn we weer naar de kledingmaker gegaan. 

Woensdag 

In de ochtend meldde ik mij weer bij OVC. Vandaag kunnen we naar een outreach kliniek waar 70 wezen zijn. Aangezien de ipads er nog niet waren, werd mij gevraagd deze nog even in het kantoor op te halen. Toen ik terug liep vertrok de auto al. Het was geen fijn gevoel dat ze zomaar al waren vertrokken. Het kwam op mij over als plagen. Dat gevoel had ik wel vaker, maar ik merk deze week dat ik best wel klaar ben met die plagerijen van de witten, ook al kan ik me voorstellen dat de bevolking hier klaar is met alle vrijwilligers die elke keer langs komen. Het is ook een kunst om dit in perspectief te blijven plaatsen en niet te persoonlijk te nemen. Want ze bedoelen het allemaal goed. 

Toen we aankwamen bij het dorpje keek natuurlijk weer iedereen naar mij. Zoals ik eerder al verteld heb, merk ik aan mezelf dat ik daar soms helemaal klaar mee ben. Samen met de kinderen heb ik de handen uit de mouwen gestoken om de 70 kg meel uit de auto te halen. Ik ga niet de witte zijn die niks doet, dacht ik. Een collage stelde mij vervolgens voor aan alle kinderen en ik heb in mijn beste Chichewa ze begroet en gedag gezegd. Dit vonden ze allemaal hilarisch natuurlijk, ik was een halve act. Gelukkig had ik er zelf ook plezier in. De collega dacht gelijk slim mij aan het werk te zetten en heeft mij alles zelf laten doen. Ik heb alle +/- 70 kinderen hun naam moeten opnoemen (wat voor sommige namen echt onmogelijk was), moeten wegen en alles weer in de dossiers moeten opschrijven. Daarna werden de kinderen een voor een naar binnen geroepen en kregen ze weer de sociale ondersteuning (meel en zeep). Hetzelfde werkproces als maandag. Het was heel leuk om met die kinderen te dollen en ik heb genoten van het zien van de verschillende namen, Precious, Hope, Tiyamike en natuurlijk Funny.

Gelukkig was er in de middag wel gewoon elektriciteit. Alleen hield het water er deze middag mee op. Deze week voelt voor mij echt even wat zwaarder. Ik begin thuis te missen (familie, vrienden en katten), de basisbehoeften (water en elektra) en ik ben soms klaar met het aangestaard worden en bepaalde opmerkingen. Daarentegen geniet ik onwijs van het prachtige landschap waar ik doorheen kan hardlopen in de ochtend. Daar probeer ik nu maar even de focus op te leggen. Hoort er even bij denk ik. We zijn ook al over de helft.

Wil je een bericht achterlaten, na het lezen van de blog, dan kan dit in het gastenboek.